رابطه راهبردهای یادگیری خودتنظیمی و خودپنداره ریاضی با انگیزه پیشرفت ریاضی

پژوهش حاضر با هدف، بررسی رابطه راهبردهای یادگیری خود تنظیمی و خود پنداره ریاضی دانش آموزان با انگیزه پیشرفت ریاضی دانش آموزان انجام شد. جامعه آماری این پژوهش کلیه دانشآموزان دختر سوم دبیرستانهای تهران در سال 1392-1391 میباشد. طرح پژوهش توصیفی و از نوع همبستگی است . نمونه مورد بررسی شامل 410 دانشآموز دختر میباشد که با روش نمونه گیری تصادفی خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. در این مطالعه از پرسشنامه یادگیری خود تنظیم، پرسشنامه خود پنداره ریاضی و پرسشنامه انگیزه پیشرفت ریاضی استفاده شده است. دادهها با استفاده ازآمار توصیفی(میانگین،انحراف معیار، همبستگی) و تحلیل مسیر و تحلیل رگرسیون گام به گام مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. نتایج پژوهش نشان دادکه قویترین پیش بینی کننده انگیزه پیشرفت رغبتی ریاضی ،متغیر خود پنداره است که این متغیر به تنهایی 52 درصد از واریانس انگیزه رغبتی ریاضی را تبیین میکند در حالی که خود تنظیمی تنها 6 درصد سهم در پیش بینی انگیزه رغبتی دارد. همچنین نتایج نشان دادکه خود پنداره ریاضی به تنهایی 76 درصد از کل تغییرات انگیزه اجتنابی را تبیین میکند. از بین مولفه های خود پنداره مولفه لذت 62 درصد از واریانس انگیزه رغبتی ریاضی و 70 درصداز انگیزه اجتنابی راتبیین میکندکه البته این مولفه با انگیزه اجتنابی ریاضی رابطه معکوس و معنا دار دارد. نتیجه اینکه بیشترین عامل پیش بینی کننده انگیزه پیشرفت ریاضی باز نمایی ذهنی افراد از توان شخصی خود آنان (خود پنداره) است.